2018.12.14 - 2019.01.02, 10:00 - 20:00
wernisaż / 14 grudnia 2018 / 19:00
wernisaż / 14 grudnia 2018 / 19:00
OSTROWSKI / OSTROWSKA
SŁAWOJ OSTROWSKI (1943-2018)
Wybitny rzeźbiarz, pedagog, wychowawca wielu pokoleń gdańskich rzeźbiarzy. W latach 1963-1969 studiował w PWSSP w Gdańsku na Wydziale Rzeźby. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1969 w pracowni prof. Alfreda Wiśniewskiego. W tym samym roku rozpoczął pracę na uczelni u prof. Adama Smolany. Był profesorem ASP w Gdańsku, prowadził Pracownię Rzeźby. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1996. Był prodziekanem (1990-1993), dziekanem (1993-1996 i 2005-2012) Wydziału Rzeźby oraz prorektorem ASP (1996-2002). W okresie 1970-1982 należał do ZPAP, a od 1983 był członkiem ZAR. Był organizatorem i komisarzem generalnym II Międzynarodowego Triennale Rzeźby Portretowej w Sopocie (1989), członkiem jury wielu ogólnopolskich wystaw i konkursów rzeźbiarskich. Twórczość Sławoja Ostrowskiego skupiała się wokół postaci ludzkich. Były to charakterystyczne figury, torsy, popiersia, głowy. Tworzywem było drewno polichromowane, kamień i brąz. Był autorem pomników i rzeźb plenerowych, m.in.: pomników prezydenta Leona Barciszewskiego w Bydgoszczy (1987), Antoniego Abrahama w Pucku (1989), Jakuba Wejhera w Wejherowie (1990), kardynała Bolesława Kominka we Wrocławiu (2005), „Ofiar Grudnia 1970” w Gdyni (współautor, 1993) oraz ławeczki Güntera Grassa w Gdańsku (2001/2015), fontanny „Tancerka z parasolką” w Gdańsku (2001), fontanny „Ptaki wodne” w Gdańsku (2008), kamieni pamiątkowych poświęconych Dariuszowi Kobzdejowi w Gdańsku (2000) i Zbigniewowi Herbertowi w Sopocie (2001). Brał udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą. Był laureatem licznych konkursów rzeźbiarskich.
W swoim artystycznym credo Sławoj Ostrowski pisał: „Kolejne epoki tworzą własne wizerunki, tworzą własne kanony. Człowiek to przybliża się, to oddala od swej podobizny. Podzwonne dla portretu wybijano niejednokrotnie, a jednak tradycja portretu trwa, bo potrzeba nieustannego potwierdzania siebie w obrazie czy rzeźbie jest nadal silna. Chcemy wiedzieć jacy jesteśmy i jaki był człowiek w przeszłości. …Portret współczesny pragnie wniknąć w sferę przeżyć wewnętrznych człowieka, odsłonić to, co nieznane, oddalając pojęcie portretu jako wyobrażenia jednostki z zamiarem ukazania człowieka uniwersalnego. Jednakże portret pozostaje i chyba powinien pozostać jako obraz wybranego z milionów człowieka, konkretnej jednostki, przenosząc go w znacznie dłuższy niż życie ludzkie wymiar czasu.”
MAGDALENA BEATA OSTROWSKA
Absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku z pracowni podstaw rzeźby prof. Alberta Zalewskiego. Dyplom (1999) w pracowni prof. Franciszka Duszeńki.
Artystka o swojej sztuce: Tworzę w drewnie, papierze, metalu. Ślad to temat przewodni w moich pracach. Rozumiany bardzo szeroko. Wszyscy, wszystko i wszędzie pozostawiają ślady: życia, obecności, wspomnień, urazów. Ślady ryją się w naszej głowie, naszym ciele i życiu świadomie ale i bezwiednie. Kształtują nas; czy tego chcemy czy nie. Są odciśnięte w kamieniach, drogach, murach, chodnikach, leśnych traktach. Czają się w starych maszynach, narzędziach, sprzętach i rzeczach, które codziennie dotykamy. Są na tyle wszechobecne, że dla niektórych niezauważalne. Niektórym nie pozwalają przejść obojętnie. Mnie zatrzymały na dłużej.
Wybitny rzeźbiarz, pedagog, wychowawca wielu pokoleń gdańskich rzeźbiarzy. W latach 1963-1969 studiował w PWSSP w Gdańsku na Wydziale Rzeźby. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1969 w pracowni prof. Alfreda Wiśniewskiego. W tym samym roku rozpoczął pracę na uczelni u prof. Adama Smolany. Był profesorem ASP w Gdańsku, prowadził Pracownię Rzeźby. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1996. Był prodziekanem (1990-1993), dziekanem (1993-1996 i 2005-2012) Wydziału Rzeźby oraz prorektorem ASP (1996-2002). W okresie 1970-1982 należał do ZPAP, a od 1983 był członkiem ZAR. Był organizatorem i komisarzem generalnym II Międzynarodowego Triennale Rzeźby Portretowej w Sopocie (1989), członkiem jury wielu ogólnopolskich wystaw i konkursów rzeźbiarskich. Twórczość Sławoja Ostrowskiego skupiała się wokół postaci ludzkich. Były to charakterystyczne figury, torsy, popiersia, głowy. Tworzywem było drewno polichromowane, kamień i brąz. Był autorem pomników i rzeźb plenerowych, m.in.: pomników prezydenta Leona Barciszewskiego w Bydgoszczy (1987), Antoniego Abrahama w Pucku (1989), Jakuba Wejhera w Wejherowie (1990), kardynała Bolesława Kominka we Wrocławiu (2005), „Ofiar Grudnia 1970” w Gdyni (współautor, 1993) oraz ławeczki Güntera Grassa w Gdańsku (2001/2015), fontanny „Tancerka z parasolką” w Gdańsku (2001), fontanny „Ptaki wodne” w Gdańsku (2008), kamieni pamiątkowych poświęconych Dariuszowi Kobzdejowi w Gdańsku (2000) i Zbigniewowi Herbertowi w Sopocie (2001). Brał udział w wielu wystawach w Polsce i za granicą. Był laureatem licznych konkursów rzeźbiarskich.
W swoim artystycznym credo Sławoj Ostrowski pisał: „Kolejne epoki tworzą własne wizerunki, tworzą własne kanony. Człowiek to przybliża się, to oddala od swej podobizny. Podzwonne dla portretu wybijano niejednokrotnie, a jednak tradycja portretu trwa, bo potrzeba nieustannego potwierdzania siebie w obrazie czy rzeźbie jest nadal silna. Chcemy wiedzieć jacy jesteśmy i jaki był człowiek w przeszłości. …Portret współczesny pragnie wniknąć w sferę przeżyć wewnętrznych człowieka, odsłonić to, co nieznane, oddalając pojęcie portretu jako wyobrażenia jednostki z zamiarem ukazania człowieka uniwersalnego. Jednakże portret pozostaje i chyba powinien pozostać jako obraz wybranego z milionów człowieka, konkretnej jednostki, przenosząc go w znacznie dłuższy niż życie ludzkie wymiar czasu.”
MAGDALENA BEATA OSTROWSKA
Absolwentka Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku z pracowni podstaw rzeźby prof. Alberta Zalewskiego. Dyplom (1999) w pracowni prof. Franciszka Duszeńki.
Artystka o swojej sztuce: Tworzę w drewnie, papierze, metalu. Ślad to temat przewodni w moich pracach. Rozumiany bardzo szeroko. Wszyscy, wszystko i wszędzie pozostawiają ślady: życia, obecności, wspomnień, urazów. Ślady ryją się w naszej głowie, naszym ciele i życiu świadomie ale i bezwiednie. Kształtują nas; czy tego chcemy czy nie. Są odciśnięte w kamieniach, drogach, murach, chodnikach, leśnych traktach. Czają się w starych maszynach, narzędziach, sprzętach i rzeczach, które codziennie dotykamy. Są na tyle wszechobecne, że dla niektórych niezauważalne. Niektórym nie pozwalają przejść obojętnie. Mnie zatrzymały na dłużej.