2021.09.06 - 2021.10.06, 10.00-18.00
6.09.2021, g.18.00
6.09.2021, g.18.00
EDYTA CZAPLA - CIUCH JEST BARDZIEJ CZUJĄCY, NIŻ CIAŁO
Edyta Czapla pochodzi z Zielonej Góry, mieszka w Gdańsku. Nauka w Sopockiej Szkole Fotografii pozwoliła jej na odkrycie pasji do fotografii ulicznej. Prowadzi swój dziennik migawek rzeczywistości na Instagramie, jako „3city_street_photo”. Fascynuje ją fotografia artystyczna. Blisko współpracuje z grupą fotograficzną F/16.
Artystka o swoich pracach: Prezentowany projekt dyplomowy „Ciuch jest bardziej czujący niż ciało” jest o moim doświadczeniu depresji. „Zwykle depresja ma kolor czarny. Mam tylko garstkę czarnych rzeczy. Ciemno jest w mojej głowie. Kardiograf wewnątrz mnie wskazuje prostą linie. Pewnego razu położyłam marynarkę na kanapie. Ułożyła się w spontaniczny sposób, niezamierzony kształt. Kształt ten zdawał się mieć w sobie życie, jakąś ukrytą energię. Sposób jej ułożenia był bardzo ludzki, taki żywy. Sytuacja ta uświadomiła mi, że rzecz, którą noszę jest bardziej żywa niż ja. To powłoka zewnętrzna i jej kolory, 4 pory roku, w postaci ubrań - wskazuje puls, żyje. Ubrania są wyrazem moich stanów emocjonalnych, wyrażania siebie. Rzeczy niosą ze sobą różny ładunek energetyczny. Są różnokolorowe, mają różne faktury i kształty. Pod wpływem gestów, zmieniającej się postawy ciała gniotą lub marszczą się, bywają zmierzwione i gładkie. Emocje, których mam deficyt objawiają się w mojej odzieży, zamieszkały tam. Doszło do zamiany ról – odzienie stało się nośnikiem emocji zamiast ciała. W depresji nie czuję swojego ciała, nie czuję siebie, jestem nośnikiem rzeczy, transportem ciuchów. One przejęły na siebie funkcję reprezentacyjną mnie samej”.
Artystka o swoich pracach: Prezentowany projekt dyplomowy „Ciuch jest bardziej czujący niż ciało” jest o moim doświadczeniu depresji. „Zwykle depresja ma kolor czarny. Mam tylko garstkę czarnych rzeczy. Ciemno jest w mojej głowie. Kardiograf wewnątrz mnie wskazuje prostą linie. Pewnego razu położyłam marynarkę na kanapie. Ułożyła się w spontaniczny sposób, niezamierzony kształt. Kształt ten zdawał się mieć w sobie życie, jakąś ukrytą energię. Sposób jej ułożenia był bardzo ludzki, taki żywy. Sytuacja ta uświadomiła mi, że rzecz, którą noszę jest bardziej żywa niż ja. To powłoka zewnętrzna i jej kolory, 4 pory roku, w postaci ubrań - wskazuje puls, żyje. Ubrania są wyrazem moich stanów emocjonalnych, wyrażania siebie. Rzeczy niosą ze sobą różny ładunek energetyczny. Są różnokolorowe, mają różne faktury i kształty. Pod wpływem gestów, zmieniającej się postawy ciała gniotą lub marszczą się, bywają zmierzwione i gładkie. Emocje, których mam deficyt objawiają się w mojej odzieży, zamieszkały tam. Doszło do zamiany ról – odzienie stało się nośnikiem emocji zamiast ciała. W depresji nie czuję swojego ciała, nie czuję siebie, jestem nośnikiem rzeczy, transportem ciuchów. One przejęły na siebie funkcję reprezentacyjną mnie samej”.