AMBER EXPO / ADA MAJDZIŃSKA / CZESŁAW PODLEŚNY / RZEŹBA / RYSUNEK

Centrum Wystawienniczo-Kongresowe Amber Expo

Gdańsk, ul. Żaglowa 11

Serdecznie zapraszamy do udziału w wyjątkowym wydarzeniu artystycznym – wernisażu wystawy rzeźb i rysunków dwojga gdańskich artystów: Adriany Majdzińskiej i Czesława Podleśnego.

1. Będzie to pierwsza od wielu lat naprawdę DUŻA WYSTAWA RZEŹBY w Gdańsku. Na kilkuset metrach kwadratowych foyer w Centrum Wystawienniczo-Kongresowym Amber Expo zostanie zaprezentowanych kilkadziesiąt rzeźb stworzonych przez dwoje artystów znanych i szanowanych w środowisku trójmiejskim oraz daleko szerzej: w Polsce i w Europie.
2. Będzie to także inauguracja NOWEJ, DUŻEJ, NIEZALEŻNEJ PRZESTRZENI PREZENTACJI SZTUKI, której tak bardzo brakuje w Gdańsku.
3. Wreszcie, będzie to piękny przykład WSPÓŁDZIAŁANIA BIZNESU I ORGANIZACJI POZARZĄDOWEJ. Organizatorami wystawy są: Fundacja wspólnota Gdańska,Pomorska Specjalna Strefa Ekonomiczna sp. z o.o. / Gdański Park Naukowo-Technologiczny oraz Międzynarodowe Targi Gdańskie SA / Centrum Wystawienniczo-Kongresowe Amber Expo

Tematyka wystawianych prac dotyka spraw fundamentalnych i ostatecznych; skłaniają do przemyśleń na temat istoty człowieczeństwa i podstawowych norm moralnych. Artyści nie dają się wciągnąć w bieżący dyskurs polityczny. Rzeźby nie są interwencją społeczną.

Organizatorzy wierzą, że prezentowane rzeźby i rysunki będą źródłem inspiracji dla młodych twórców i tematem twórczych dyskusji dojrzałych artystów; że wzbudzą zainteresowanie wszystkich zainteresowanych współczesną rzeźbą i jej ponadczasowymi wartościami.

Do zobaczenia w poniedziałek, 18 sierpnia 2014 o godzinie 18.00 w Centrum Wystawienniczo-Kongresowym Amber Expo.

-----------------------------------------------------

CZESŁAW PODLEŚNY [1959]
Studiował na Wydziale Rzeźby Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Gdańsku (1980-82) oraz na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1982-85). Dyplom z wyróżnieniem (1985) w pracowni prof. S. Kulona. Wcześniej ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. Był trzykrotnym stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Wspólnie z Jerzym Foberem oraz Andrzejem Szarkiem zakładał grupę artystyczną „…Kim jesteś”.
Lata 1993-93 spędził w USA. W 1993 wykładał w Maryland Institute, College of Art (Baltimore). W 1994 był rezydentem w Clay Studio (Philadelphia) i w Pottery School (Tuscarora, Nevada).
Prace artysty znajdują się w zbiorach instytucjonalnych: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Okręgowe w Białej Podlaskiej, Muzeum Śląskie w Katowicach, Firma Instal (Kraków), Stajkoski Organization (Niemcy) oraz w kolekcjach prywatnych w Polsce, Niemczech, USA i w Wielkiej Brytanii.
Brał udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych oraz w sympozjach w Polsce i za granicą.

dr ADRIANA MAJDZIŃSKA [1973]
Jest absolwentką Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku [dyplom w 2000]. Obecnie pracuje jako asystent w Pracowni Rysunku i Pracowni Podstaw Projektowania Plastycznego na Wydziale Rzeźby ASP w Gdańsku.
Zajmuje się rzeźbą, rysunkiem, działaniami artystycznymi, inicjatywami społecznymi. Pracuje głównie w drewnie, ale stosuje również metal, kamień, beton czy ceramikę. Wybrany materiał zawsze podporządkowuje treści prac. Operuje prostymi, syntetycznymi formami nadając im znaczenie symbolu. Do tej pory stworzyła m.in. cykle: „Siedem Grzechów Głównych” (2000) „Militaria” (2002), „Videoinstalacja” (2004), „Masculinum” (2007), „Memuary” (2007), „Pojemnik” (2009), „Relikwiarze” (2011).
Uczestniczyła w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych oraz sympozjach międzynarodowych we Francji, Niemczech, Izraelu, Kanadzie, Haiti, Szwecji, Litwie i Estonii.
Jest laureatką nagród i stypendiów. Otrzymała m.in. dwukrotnie stypendium oraz medal Prezydenta Miasta Gdańska, złoty medal na XX Salonie Rzeźby w Warszawie, nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za najlepszy debiut w dziedzinie rzeźby. Jest Członkiem Zarządu Gdańskiego Oddziału Związku Polskich Artystów Rzeźbiarzy.

-----------------------------------------------------

Tekst krytyczny Rafała Radwańskiego

Na pierwszy rzut oka wydawać by się mogło, że twórczość Adriany Majdzińskiej i Czesława Podleśnego więcej dzieli niż łączy. Odmienne doświadczenia pokoleniowe, odrębne wybory plastyczne w sferze formy, inaczej kładzione akcenty w obszarze treści przekazywanej za pomocą materii rzeźbiarskiej. Przy bliższym spojrzeniu różnice te nie wydają się już jednak aż tak silne. Jakie zatem wartości sprawiają, że zaprezentowane na wspólnej ekspozycji realizacje Adriany Majdzińskiej i Czesława Podleśnego mogą prowadzić ze sobą dialog? Odpowiedź być może leży w podobnej niezgodzie na cynizm i promocję pseudoartystycznej aktywności o wybitnie hochsztaplerskim charakterze. Stwierdzenia takie jak G. Dickiego o trwającej „grze w sztuce”, grze bez reguł, prowokacje Damiena Hirsta czy słynna refleksja amerykańskiego rzeźbiarza Donalda Judda, sugerująca że „twórczością jest to, co za nią uznamy” wprowadzają od lat atmosferę destrukcyjnej ambiwalencji. W takim świecie wierność sobie i własnym artystycznym wyborom reprezentowana przez Adrianę Majdzińską i Czesława Podleśnego wygląda nieco anachronicznie. Trzeba mieć odwagę i spokojną wiarę w moc swoich plastycznych komunikatów, by nie ulec pokusie zostania koncesjonowanym buntownikiem. To droga zdaniem  wielu nieefektowna, ale za to z pewnością efektywna. O aktywności obojga artystów świadczą dziesiątki wystaw polskich i zagranicznych, a także szereg rozmaitych działań twórczych, dydaktycznych, organizacyjnych. Adriana Majdzińska i Czesław Podleśny pozostają rzeźbiarzami autentycznymi, z wewnętrznej potrzeby „robiącymi swoje”. Ich twórczość łączy humanistyczna refleksja o uniwersalnym charakterze.

Twórczość rzeźbiarska Czesława Podleśnego może imponować różnorodnością wykorzystywanych materiałów. Listę plastycznych aktywności tego artysty należy jeszcze uzupełnić o malarstwo, rysunek a także happening. Czesław Podleśny ma w swoim dorobku ponad dwadzieścia wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Siłą tej sztuki jest jej autentyzm. Zaprezentowane prace dobrze korespondują z charakterem samego artysty, trochę outsidera, buntownika, ironicznego obserwatora idącego często pod prąd twórczym modom oraz środowiskowym i politycznym presjom. Przejawem niechęci rzeźbiarza do działania według narzuconych oczekiwań było odejście na wiele lat od pracy w drewnie po ukończeniu słynnego Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. Czesław Podleśny odnalazł natomiast „własny charakter pisma” w niedocenianym często tworzywie ceramicznym. Przez lata PRL-u wspólnie z Andrzejem Szarkiem i Jerzym Foberem prowokował swoją twórczością władze i część środowiska w ramach niepokornej aktywności grupy rzeźbiarskiej grupy „Kim jesteś?” W jednym ze swoich wierszy z tego czasu przejmująco ironizował: „Zawsze chciałem biec ze wszystkimi, w słuszną stronę ale tyle było już tych słusznych…” Pomimo dłuższych pobytów poza Polską  (np. dydaktyczna działalność rezydencka w USA),  Czesław Podleśny jest artystą z „tej ziemi”. To tutaj znajduje materiały, z których powstają tak boleśnie „nasi” bohaterowie jego rzeźb. Człowiek pozostaje bowiem głównym źródłem inspiracji tego twórcy. Czesław Podleśny jest od lat zainteresowany wydobywaniem prawdy o dramacie i śmieszności ludzkiej egzystencji. Swoją plastyczną aktywność koncentruje na rzeźbie figuralnej, którą poddaje znaczącej redukcji. Ciało często staje się znakiem zawieszonym pomiędzy abstrakcyjnym układem a przedmiotową czytelnością. Sprzeczności targające skomplikowaną naturą człowieka znajdują swoje sugestywne, plastyczne odzwierciedlenie. Warsztatowa biegłość pozwala Czesławowi Podleśnemu na ujawnienie wewnętrznego krajobrazu, w którym budzą się do życia formy i łączą różnorodne materie. Tak rodzą się słynne rzeźbiarskie kolaże tego artysty łączące metal, przedmioty znalezione i ceramikę. Każde działanie twórcze jest w przypadku Czesława Podleśnego pochodną jednorodnego spojrzenia na świat. Przykładem jest wątek marszu przewijający się przez całą jego twórczość. Zdeformowane, okaleczone figury z prac takich jak „Zdecydowany iść”, „Autostopowicz” czy „Dokąd idziesz?” są pełne nadziei i determinacji. Celowość samej wyprawy pozostaje jednak poza ich intelektualnym zasięgiem. Rzeźbiarz wykorzystuje przedmioty znalezione na złomowisku, które dla innych są już „martwe”. Swoje zawodowe zainteresowania koncentruje na portretowaniu ludzi podobnie traktowanych, w równym stopniu zapomnianych, wypchniętych na margines, dotkniętych przemijaniem, zrządzeniem losu lub  historii odartych ze swojej „ważności”. Ofiary własnej megalomanii, zaniechań, uwikłania, pychy, braku refleksji... „Wydrążeni ludzie”, jak z poematu T. S. Eliotta. Ukazując ich udekorowaną „słusznymi” orderami wiarę we własna potęgę. Czesław Podleśny podkreśla groteskową nieśmiertelność takich, tkwiących swoimi korzeniami w totalitaryzmie, postaw. Gorzka, nie pozbawiona smutnej ironii diagnoza... Prowokacyjne pytanie „Kim jesteś?”, będące także nazwą grupy artystycznej, której uczestnikiem był również Czesław Podleśny powraca w tych pracach niesłabnącym echem.

Twórczość Adriany Majdzińskiej wywodzi się z potrzeby wypowiedzenia indywidualnej prawdy w taki sposób, aby pozostać w kontakcie z odbiorcą, Wymiernym efektem takiej postawy artystycznej stało się położenie przez trójmiejską artystkę akcentu na odnajdywanie uniwersalnych symboli i elementów jak najszerzej pojętego dziedzictwa kulturowego i religijnego takich jak na przykład „drzewo życia”. Jan Kucz tego typu plastyczne wybory, spajające tradycję ze współczesnością określił jako wynikające z potrzeby zetknięcia się z „obecnością całości”, Z całą pewnością bagaż tradycji nie jest dla gdańskiej rzeźbiarki balastem. Adriana Majdzińska jest absolwentką Wydziału Rzeźby ASP w Gdańsku. Związana zawodowo z macierzystą uczelnią zajmuje się głównie rzeźbą i rysunkiem. Ma już w swoim dorobku dwanaście wystaw indywidualnych i długą listę ekspozycji o charakterze zbiorowym. W działaniach artystycznych Adriany Majdzińskiej, w jej realizacjach rzeźbiarskich i rysunkach forma nigdy nie jest wartością nadrzędną, samodzielną. Artystka należy bowiem do tej grupy twórców dla których rzeźba to coś o „niebo” więcej, niż technologia, tworzywo. Adriana Majdzińska zawsze podporządkowuje materiał założonym wcześniej koncepcjom. Mocne przesłanie może wybrzmieć tylko w warunkach metaforycznej ciszy, uwolnione od „rozgadania” detali i ornamentów. Charakterystyczne, nawiązujące do archetypów i sztuki antycznej realizacje powstają jako efekt konsekwentnej redukcji. Kondensacja formy i treści służy wydobyciu prawd najprostszych i jednocześnie najbardziej tajemniczych. To ujęta w zwarty plastyczny kształt apoteoza życia oraz przestroga przed roztrwonieniem jego darów (cykl „Siedem grzechów głównych”). Czasem od krzyku dobitniej zabrzmi szept; tak jest właśnie w przypadku działania plastycznego prac Adriany Majdzińskiej. Asceza środków wyrazowych występująca w cyklach realizacji rzeźbiarskich oraz w rysunkach („Signum”) prowadzi do znaku, symbolu, który w szlachetnie prosty sposób dotyka wielu poziomów kulturowej percepcji. Dzięki takim rozwiązaniom łatwiej o nawiązanie autentycznego dialogu z odbiorcą, znużonym napastliwą formą wielu współczesnych wypowiedzi artystycznych.

Obcując z twórczością Czesława Podleśnego i Adriany Majdzińskiej widz nie czuje się zszokowany i zażenowany. Zamiast taniego skandalu otrzymuje bogactwo refleksji uwiecznionych za pomocą języka form plastycznych.